Romantik əsərləri sevmirəm. Bəlkə də vaxtilə böyük yazarların bu

Romantik əsərləri sevmirəm. Bəlkə də vaxtilə böyük yazarların bu mövzuda ölməz əsərlər yaratdığı üçündür. Bilmirəm. Amma Seselia Ahernin “Xatirələr üçün təşəkkürlər” romanı diqqətimi cəlb etdi. Səbəbi qeyri-adi adının olması və haqqında danışdığım yazarın ilk əsərini (P.S Mən səni sevirəm) bəyənməyim oldu.

Sözün qısası romanı oxudum. Əsər qanköçürmə haqqındadır. Daha doğrusu qanköçürmədən sonra arasında fövqəladə əlaqə yaranan iki yad adam barədə. Əsərin qəhrəmanları Castin və Coysun həyatlarında bir sıra xoşagəlməz hallar yaşanır, onlar öz xoşbəxtliyini tapa bilmirlər. Məhz Castinin Coysa qan verməsindən sonra həyatında qəribə dəyişikliklər olur. Coys vegetarian olmasına baxmayaraq ət yeməyə başlayır. Qəhvəyə nifrət etdiyi halda qəhvə içir. Müxtəlif ölkələrin incəsənət və mədəniyyəti barədə biliklərə yiyələnir. Gözləri qarşısına tanımadığı insanlar barədə xatirələr gəlir. O, özü də bütün bunların səbəbini anlaya bilmir. Castinlə rastlaşdıqda isə heç tanımasa belə onunla çox yaxın olduğunu anlayır. Əsərin sonlarında Coys ona qanın məhz Castin tərəfindən verildiyini anlayır. Castin isə bir gün içi maffinlərlə dolu hədiyyə səbəti və “təşəkkür edirəm” yazısı alır.

Əsərdə ən sevdiyim hissə Coys haqqında atasının sözlərdir: “Bağçamızdakı cığırı bağbanlar “bəxt cığırı” adlandırır. Bu insanların özləri üçün saldığı yollardır. O yolu sən salmısan. Sən heç vaxt başqalarının getdiyi yolla getməmisən, quzum. Başqaları ilə eyni yerə gedib çıxsan da fərqli cığır salmışdın. Sən heç vaxt hamının bildiyi yolla getməmisən. Heç vaxt”

Və sonda Coys Castinə hədiyyələri və təşəkkür məktublarını göndərəndə əslində qan verdiyi üçün deyil, ona qanı ilə birlikdə xoş xatirələri bəxş etdiyi üçün olduğunu anladım. O məhz bu xatirələr üçün təşəkkür edirdi. Həyatınızda yalnız təşəkkür ediləcək xatirələrin olması diləyi ilə